End of the road
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kimberly
26 Februari 2016 | Laos, Ban Houayxai-Noy
Het einde van mijn reis begint nu wel echt dichtbij te komen. Het is heel jammer dat iets waar ik zo lang naar uit heb gekeken bijna voorbij is maar ik moet zeggen, dat het oké is. Ik heb ook wel weer heel veel zin om iedereen thuis weer te zien. Maar eerst nog twaalf dagen genieten!
Ik ben nu alweer een tijdje in Laos en het is inderdaad een prachtig land.
Het begon met een minibus vanuit Stung Treng. Daar werd ik twee uur later opgehaald dan verwacht. Er was iets met het inladen van mango's....
Eenmaal opweg verliep het vlotjes, op het slechte wegdek na.
En toen de grensovergang. We waren met vier toeristen; Z-Korea, USA, Luxemburg en Nederland. Het Koreaanse meisje had net als ik gehoord dat ze bij de grens onterecht geld vragen voor je uitgaande stempel. Met z'n vieren hebben we voet bij stuk gehouden en hebben het uiteindelijk niet betaald, bye bye Cambodia.
En toen ' Hello Laos', ze rekende in ieder geval de echte visum prijs maar wilde vervolgens weer geld voor de inkomende stempel. We probeerde dezelfde tactiek maar drie van ons hadden al snel door dat het hier niet ging werken. Het Koreaanse meisje bleef volhardend weigeren en wilde een foto maken van de man achter de balie...niet doen! Het raampje ging dicht en al onze paspoorten lagen nog binnen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het toen wat benauwd kreeg en (in mijn hoofd) heb gevloekt op mijn opstandige mede-reiziger ondanks dat ze eigenlijk gelijk had. Na een tijdje kwam onze chauffeur erbij die aandrong om te betalen, wij gingen dit echt niet winnen en de rest van de bus zat te wachten. Vooruit, toch betaald paspoorten incl. stempel terug en we konden verder. Pfieuw!
We werden afgezet aan de waterkant waar we met een long tail boot naar Don Khong vaarde. Deze rit was al prachtig! Het eiland was rustgevend, een beetje slapend dus super relax. De volgende dag in de hitte het eiland rondgefietst, intens groene rijstvelden, mooie vergezichten en vriendelijke mensen.
Na het eiland bezoek ging ik op weg naar Champasak. Ik werd met een tuktuk (lees; omgebouwde truck) van het eiland gereden, er bleek gewoon een brug te zijn, haha. Toen overgestapt op een minibus die zette mij in the middle of nowhere af met de boodschap 'big bus ten minutes'. Dus stond ik daar.. Na 5 minuten kwam er een man naar me toe die aangaf dat ik me tas neer moest zetten en mee moest komen. Uhmm...ja na wat twijfel toch meegegaan. Hij nam me mee naar de andere kant van de straat waar vrouwen vlees, een varken in heel veel stukken, en groente verkochten. Maar deze vrouwen maakte hun werk leuk want ze zaten collectief aan het bier. Ze hadden het erg naar hun zin op hoog volume, daarbij schreeuwend naar iedere voorbijganger, ik gok om hun handelswaren aan te prijzen. Ik kreeg binnen een minuut een plaatsje op de tafel naast het voormalige varken en een glas bier met ijs in mijn handen, ik moet zeggen dat was heerlijk verfrissend!
Na de 10 minuten, die drie kwartier duurde, kwam er inderdaad een grote bus. De dames hartelijk bedankt en natuurlijk op de foto gezet.
Ik werd weer afgezet aan de waterkant en met een longtail boot vaarde ik weer de Mekong over.
Aan de andere kant stond toevallig de eigenaar te wachten van het guesthouse waar ik wilde verblijven. Daar kon ik zo instappen en hij had gelukkig nog een kamer vrij voor een mooie prijs.
Champasak is de rust zelve, bestaande uit één straat langs de Mekong. Hier ben ik naar de film geweest. Een 90 jaar oude stomme film met live muzikale ondersteuning over het leven in de jungle. Moet je net mij hebben, er werden veelvuldig luipaarden en tijgers vermoord om wraak te nemen nadat zij een geitje hadden opgepeuzeld. Maar het was een leuke ervaring.
De volgende dag Wat Phou bezocht, soort gelijk aan de Angkor tempels maar op een prachtige locatie. Aan het einde van de middag mezelf verwend met een Laotiaans/Thaise massage, heerlijk ontspannen en ik voelde me echt beter. Daarbij is het een project om vrouwen uit Champasak werk te bieden zodat zij niet gedwongen naar de stad moeten voor werk.
De volgende stop was Pakse wat niet heel bijzonder was maar vandaar ben ik naar Paksong gegaan. Een klein dorpje dat niet gericht is op toeristen. Hier heb ik een koffietour gemaakt over een plantage en een workshop gedaan waar ik mijn eigen koffie heb geroast. Heel erg interessant en leuk om te doen. In de omgeving hebben ze mooie watervallen waarvan ik er twee heb bezocht en in eentje een zeer verfrissende duik heb genomen, brrr.
Vanuit Paksong op weg naar Vientiane, de hoofdstad van Laos.
Hier heb ik Cope bezocht een centrum voor revalidatie en protheses vooral voor mensen die slachtoffer zijn geworden van de vele UXO (unexploded ordnance) die nog door het land verspreid liggen. Deze bommen zijn hier beland tijdens de secret war, waar Amerika 9 jaar lang, elke 8 minuten, 24 uur per dag, een vliegtuiglading clusterbommen loste boven Laos.
Verder heb ik een fietsje gehuurd, langs wat mooie monumenten en gebouwen gefietst en het National museum en het Sisaket museum/tempel bezocht.
Vientiane is verder een relaxte hoofdstad waar je doorheen kan dwalen of genieten van het weer aan de Mekong of in het park.
Vanuit Vientiane nam ik een bus van ongeveer 22 uur naar Houay Xay. Morgen ga ik hier voor drie dagen en twee nachten de jungle in...wish me luck!
Ik ben nu alweer een tijdje in Laos en het is inderdaad een prachtig land.
Het begon met een minibus vanuit Stung Treng. Daar werd ik twee uur later opgehaald dan verwacht. Er was iets met het inladen van mango's....
Eenmaal opweg verliep het vlotjes, op het slechte wegdek na.
En toen de grensovergang. We waren met vier toeristen; Z-Korea, USA, Luxemburg en Nederland. Het Koreaanse meisje had net als ik gehoord dat ze bij de grens onterecht geld vragen voor je uitgaande stempel. Met z'n vieren hebben we voet bij stuk gehouden en hebben het uiteindelijk niet betaald, bye bye Cambodia.
En toen ' Hello Laos', ze rekende in ieder geval de echte visum prijs maar wilde vervolgens weer geld voor de inkomende stempel. We probeerde dezelfde tactiek maar drie van ons hadden al snel door dat het hier niet ging werken. Het Koreaanse meisje bleef volhardend weigeren en wilde een foto maken van de man achter de balie...niet doen! Het raampje ging dicht en al onze paspoorten lagen nog binnen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het toen wat benauwd kreeg en (in mijn hoofd) heb gevloekt op mijn opstandige mede-reiziger ondanks dat ze eigenlijk gelijk had. Na een tijdje kwam onze chauffeur erbij die aandrong om te betalen, wij gingen dit echt niet winnen en de rest van de bus zat te wachten. Vooruit, toch betaald paspoorten incl. stempel terug en we konden verder. Pfieuw!
We werden afgezet aan de waterkant waar we met een long tail boot naar Don Khong vaarde. Deze rit was al prachtig! Het eiland was rustgevend, een beetje slapend dus super relax. De volgende dag in de hitte het eiland rondgefietst, intens groene rijstvelden, mooie vergezichten en vriendelijke mensen.
Na het eiland bezoek ging ik op weg naar Champasak. Ik werd met een tuktuk (lees; omgebouwde truck) van het eiland gereden, er bleek gewoon een brug te zijn, haha. Toen overgestapt op een minibus die zette mij in the middle of nowhere af met de boodschap 'big bus ten minutes'. Dus stond ik daar.. Na 5 minuten kwam er een man naar me toe die aangaf dat ik me tas neer moest zetten en mee moest komen. Uhmm...ja na wat twijfel toch meegegaan. Hij nam me mee naar de andere kant van de straat waar vrouwen vlees, een varken in heel veel stukken, en groente verkochten. Maar deze vrouwen maakte hun werk leuk want ze zaten collectief aan het bier. Ze hadden het erg naar hun zin op hoog volume, daarbij schreeuwend naar iedere voorbijganger, ik gok om hun handelswaren aan te prijzen. Ik kreeg binnen een minuut een plaatsje op de tafel naast het voormalige varken en een glas bier met ijs in mijn handen, ik moet zeggen dat was heerlijk verfrissend!
Na de 10 minuten, die drie kwartier duurde, kwam er inderdaad een grote bus. De dames hartelijk bedankt en natuurlijk op de foto gezet.
Ik werd weer afgezet aan de waterkant en met een longtail boot vaarde ik weer de Mekong over.
Aan de andere kant stond toevallig de eigenaar te wachten van het guesthouse waar ik wilde verblijven. Daar kon ik zo instappen en hij had gelukkig nog een kamer vrij voor een mooie prijs.
Champasak is de rust zelve, bestaande uit één straat langs de Mekong. Hier ben ik naar de film geweest. Een 90 jaar oude stomme film met live muzikale ondersteuning over het leven in de jungle. Moet je net mij hebben, er werden veelvuldig luipaarden en tijgers vermoord om wraak te nemen nadat zij een geitje hadden opgepeuzeld. Maar het was een leuke ervaring.
De volgende dag Wat Phou bezocht, soort gelijk aan de Angkor tempels maar op een prachtige locatie. Aan het einde van de middag mezelf verwend met een Laotiaans/Thaise massage, heerlijk ontspannen en ik voelde me echt beter. Daarbij is het een project om vrouwen uit Champasak werk te bieden zodat zij niet gedwongen naar de stad moeten voor werk.
De volgende stop was Pakse wat niet heel bijzonder was maar vandaar ben ik naar Paksong gegaan. Een klein dorpje dat niet gericht is op toeristen. Hier heb ik een koffietour gemaakt over een plantage en een workshop gedaan waar ik mijn eigen koffie heb geroast. Heel erg interessant en leuk om te doen. In de omgeving hebben ze mooie watervallen waarvan ik er twee heb bezocht en in eentje een zeer verfrissende duik heb genomen, brrr.
Vanuit Paksong op weg naar Vientiane, de hoofdstad van Laos.
Hier heb ik Cope bezocht een centrum voor revalidatie en protheses vooral voor mensen die slachtoffer zijn geworden van de vele UXO (unexploded ordnance) die nog door het land verspreid liggen. Deze bommen zijn hier beland tijdens de secret war, waar Amerika 9 jaar lang, elke 8 minuten, 24 uur per dag, een vliegtuiglading clusterbommen loste boven Laos.
Verder heb ik een fietsje gehuurd, langs wat mooie monumenten en gebouwen gefietst en het National museum en het Sisaket museum/tempel bezocht.
Vientiane is verder een relaxte hoofdstad waar je doorheen kan dwalen of genieten van het weer aan de Mekong of in het park.
Vanuit Vientiane nam ik een bus van ongeveer 22 uur naar Houay Xay. Morgen ga ik hier voor drie dagen en twee nachten de jungle in...wish me luck!
-
26 Februari 2016 - 15:25
Femke:
Weer mooie dingen gezien:)
Alweer bijna het einde van een super gaaf en mooie reis! Ik ben ontzettend blij dat ik een stukje met je heb mogen delen:D
Heel veel succes en plezier in de jungel;)
Tot snel Xx -
27 Februari 2016 - 12:53
MJ:
Toch gelukt. Niet te geloven dat de reis alweer bijna voorbij is. Ik zie ons nog zitten bij de Reeuwijkse Hout met het bulderende onweer. Heb je ons boekje helemaal volgeschreven? Ik geniet van je verhalen. Nou wij vertrekken nu ook snel voor onze big trip. Spannend. Daarna spreken we af. OK? Geniet van het laatste stuk en tot snel. Kuszzz
-
27 Februari 2016 - 12:53
MJ:
Toch gelukt. Niet te geloven dat de reis alweer bijna voorbij is. Ik zie ons nog zitten bij de Reeuwijkse Hout met het bulderende onweer. Heb je ons boekje helemaal volgeschreven? Ik geniet van je verhalen. Nou wij vertrekken nu ook snel voor onze big trip. Spannend. Daarna spreken we af. OK? Geniet van het laatste stuk en tot snel. Kuszzz
-
27 Februari 2016 - 12:53
MJ:
Toch gelukt. Niet te geloven dat de reis alweer bijna voorbij is. Ik zie ons nog zitten bij de Reeuwijkse Hout met het bulderende onweer. Heb je ons boekje helemaal volgeschreven? Ik geniet van je verhalen. Nou wij vertrekken nu ook snel voor onze big trip. Spannend. Daarna spreken we af. OK? Geniet van het laatste stuk en tot snel. Kuszzz
-
27 Februari 2016 - 12:54
MJ:
Toch gelukt. Niet te geloven dat de reis alweer bijna voorbij is. Ik zie ons nog zitten bij de Reeuwijkse Hout met het bulderende onweer. Heb je ons boekje helemaal volgeschreven? Ik geniet van je verhalen. Nou wij vertrekken nu ook snel voor onze big trip. Spannend. Daarna spreken we af. OK? Geniet van het laatste stuk en tot snel. Kuszzz
-
27 Februari 2016 - 12:55
MJ:
Toch gelukt. Niet te geloven dat de reis alweer bijna voorbij is. Ik zie ons nog zitten bij de Reeuwijkse Hout met het bulderende onweer. Heb je ons boekje helemaal volgeschreven? Ik geniet van je verhalen. Nou wij vertrekken nu ook snel voor onze big trip. Spannend. Daarna spreken we af. OK? Geniet van het laatste stuk en tot snel.
-
28 Februari 2016 - 16:42
Marco Van Der Haar:
Fantastische verhalen, avonturen en mooie foto's weer, Kimberly!
Blijf " heel" tijdens de staart van je reis en ik wens je een behouden terugreis naar vlak, koud, maar ook prachtig Nederland! -
02 Maart 2016 - 14:55
Vivian :
En....jungle overleefd? Vast wel! Weer een mooi verhaal erbij, die hoor ik graag in levende lijve over ca. 8 dagen!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
